normalnie

czytam posty na starym blogu, próbuję uczyć się na wtorkowy egzamin, słucham Dire Straits i czuję się normalnie. Poza tym, przebywam w szpitalu na oddziale leczenia zaburzeń osobowości - jednak się zdecydowałam.

funkcjonuję tu w sposób raczej wycofany. Może powinnam użyć słowa "funkcjonowalam", jako że parę nowych osób z narcyzką:) na czele, sprawiło, że nie uciekam od ludzi, ale staram się z nimi być. Nie jestem pewna, czy chcę się dalej leczyć, a na pewno, czy chcę się dalej leczyć tu.

Nie mogę zasnąć, ponieważ w ramach hołdu tutejszym zasadom uraczyłam się dzisiaj trzyfa, dochodzi czwarta. Przynajmniej przestało być lękowo, zapanował relatywny spokój.

Chyba chciałam napisać więcej, nie potrafię i jakoś mnie to nie dziwi.

P. jest prawie codziennie u mnie. Marcin, wjebany w narkotyki tak, że bardziej się chyba nie da, przyjeżdża czasem w stanie hipomanii, w której obecnie się znajduje. Gdybym nie doświadczała w tej chwili dziwnej przesyconej obojętnością pustki, to może nawet napisałabym jak się z tym czuję :D
no, ale niestety...

pozdrawiam ;*

july evening

jest pięknie.
co prawda od dwóch dni, a wcześniej walczyłam z myślami samobójczymi, ale widzę, że się kurwa da!

nie muszę brać, uczę się rozmawiać zamiast zajadać / zagłuszać emocje na sto różnych sposobów.

często czuję tylko lęk, bo tak bardzo przeraża mnie ta chwiejność...

ale zaczynam potrafić sobie z tym radzić.

stand straight, look me in the eye and say 'goodbye'

przecież to jest jakiś koszmar..

dobrze, że dziś dzień przywitał mnie euforią, spokojną akceptacją siebie i ogromną chęcią na wyjście do ludzi.

co prawda, czuję się dojmująco samotna, ale w końcu sama sobie to zgotowałam - mogłam nie zachowywać się jak fałszywa suka. W imię czego właściwie...? Akceptacji? Troski? Haha. Nie masz teraz ani tego, ani przyjaciółki - zasłużyłaś na cierpienie.

Przechadzałam się między półkami w sklepie i myślałam tylko o tym, że obecnie nie mam najmniejszego prawa, żeby się cieszyć. Euforia, której źródlem dziś akurat była muzyka, totalnie mi się nie należy, powinnam ponieść karę i płakać, płakać, płakać...

może właśnie w tym celu w tym tygodniu znów się naćpam, a potem przeżyję koszmarny parodniowy zjazd?

ja pierdolę. Przepraszam, K. Nie chciałam Cię skrzywdzić, nie wiem, co mi odpierdoliło na te pół roku. Jednego możesz być pewna - nie tylko Tobie zafundowałam koszmar.

i wanna go home

nie dam rady .
bez tego jestem śmieciem, śpiącym po 15 h na dobę.
nie mogę brać bk w ogóle, bo wpadam w ciąg. a jeśli nie biorę, to ciąg snu-jedzenia mam murowany. kurwa mać. nie ma wyjścia z tej sytuacji.

mam ochotę na śmierć.

I never thought I'd need so many people ...

piąty dzień bez ketonów.

jestem szczęśliwa!!

kurewsko, zajebiście szczęśliwa!!! biegałam i okazuje się, że nie spierdoliłam sobie zdrowia i kondycji tak doszczętnie jak myślałam. Wręcz powiedziałabym, że jest DOBRZE!

czasem spada mi nastrój na tyle, że mam ochotę rzucić wszystko i się rozpłakać, sięgnąć z powrotem po stymulanty i jechać na nich pierwszy dzień, potem drugi... trzeci..

4 gramy czekają na gorsze czasy, kiedy znów włączy mi się tryb "autodestrukcji". Póki co, umówiłam się z Sz. na cztery "dni używek" w miesiącu. Cztery soboty i ani doba więcej. :)

gdzieś tam w środku, czasem, uderza mnie bolesne uczucie cholernej pustki i totalnego bezsensu tego wszystkiego, nawet tej radości, ale skutecznie je zagłuszam i czerpię z ulotnych chwil szczęścia pełnymi garściami.

destrukcja

powiedz mu jeszcze, że jesteśmy bezradni. Tak totalnie, beznadziejnie bezradni.

bo co możemy zrobić?

realizować się w związku? ani on, ani ja nie potrafimy.
cieszyć się z dbania o siebie? jego to nudzi, u mnie zawsze po pewnym czasie przybiera formę autodestrukcji.

spędzać miłe popołudnia na rozmowach ze znajomymi? obydwoje tylko czekamy aż ktoś zaproponuje alkohol albo jakąkolwiek inną używkę.

co jeszcze możemy?

ja - odpoczywać po ośmiu egzaminach w kurewsko trudnej sesji, przeżywać cudowność czasu wolnego, może poszukać pracy, spędzać czas tak jak chcę (czyli jak???), on - złapać trochę wytchnienia po ośmiu miesiącach codziennego zapierdolu u ojca-tyrana ? przecież obydwoje wiemy, że po paru dniach znów zrobi się tak dotkliwie PUSTO, ja będę musiała ćpać i się odchudzać, a on połączy się ze mną w ćpaniu, zapijając wolne weekendy.

dzień bez b-k, jedzenie, jedzenie, jedzenie i sen. Moja rzeczywistość się rozpada.. Wpadam w panikę, że to wszystko wróci. Będę musiała się ciąć i odrzucę wszystkich na znak odrzucania siebie. Nie wyjdę na żadną imprezę, nie skończę jej w ramionach przypadkowego faceta, tylko po prostu się zaćpam.

Dwóch identycznych sytuacji nie ma - teraz przestałam już widzieć wyjście i nie będę miała ani cienia nadziei.

dlatego od jutra - po trupach: ćwiczenia, izolacja, muszę się uporządkować. Potem już z górki, tylko dajcie mi, kurwa, jutro tę jebaną samotność!!!

nie chcę jutro nic czuć!!! chcę być tylko ja. tylko ja i moje ciało.

reszta mnie zniszczy.

krótka retrospekcja

nie ma tak dokuczliwych zjazdów, nie ma efektów, a więc jest tolerka.

 jak bardzo na to mam wyjebane...

 dostałam się na 7 F, w końcu - tak na to czekałam ("uratuj mnie"), po sesji poprawkowej (asekuracyjnie) termin przyjęcia. Ciekawe, czy się zdecyduję.

 wczoraj zrobiłam retrospekcję i uznałam, że ostatnie dwa lata mojego życia to jakaś poryta, totalna porażka. mam ochotę zemścić się na całym świecie za to, że miałam bulimię, musiałam się ciąć i nikt mnie nie wspierał.

 teraz używeczki. witamy w piekle. :)

znowu.

wracam.
niestety do mojego starego, dobrze znanego świata chaosu i skrajności.
kolejny raz uciekam w destrukcję, żeby nie czuć. wszystko jest lepsze od aktualnie odczuwanych, realnych, trudnych emocji. nie radzę sobie, zniknęłam z terapii,leki biorę jak chcę i próbuję się w tym wszystkim jakoś odnaleźć.
krzywdzę siebie i innych.
upokarzana i wykorzystywana - kocham, kochana - chcę uciec. nie potrafię powiedzieć, że mi zależy i że tak dobrze nam razem. przeżywam utratę zanim utracę... przecież i tak się rozstaniemy, prawda? kiedy mnie odtrącałeś, czułam złość, wyżywałam się na sobie, głodziłam się, piłam alkohol. Ale to wszystko było tak bardzo intensywne...
a potem powiedziałeś mi, że Ci zależy i przeraziła mnie stabilność. Ciągle wydaje mi się, że nic nie czuję, nie umiem budować relacji na życzliwości, cieple, słowach "kocham cię". Zaczynam Cię odtrącać, a tak bardzo, bardzo, bardzo pragnęłam tej bliskości.
Biorę prochy, robię sobie krzywdę jedzeniem, jestem tak totalnie zagubiona, że czasami myślę, że zaraz zwariuję. Zakończyć to? A jeśli jutro znów poczuję, że kocham?

proszę, porzuć mnie. skoro i tak cierpię, to chcę przynajmniej oszczędzić tego Tobie. jak zareagujesz na to, że powiem Ci, że tak jak postrzegam siebie i świat, że w jeden dzień potrafię być agresywna, szczęśliwa jak nigdy, ekstrawertyczna, wyizolowana i depresyjna, tak też postrzegam Ciebie?

co się pod tym wszystkim kryje??? Lęk..... ?